De mate waarin het (eigen) vermogen van een woningcorporatie rendeert is bepalend voor de investeringsruimte waarover zij op termijn kan beschikken. In randvoorwaardelijke zin spelen beperkingen die daarbij worden opgelegd door partijen als het Waarborgfonds Sociale Woningbouw (WSW) en het Centraal Fonds Volkshuisvesting (CFV) een belangrijke rol.
In de praktijk merk ik dat de focus binnen het financiële beleid van de gemiddelde corporatie erg op de korte en middellange termijn is gericht. Dat komt onder andere tot uitdrukking in de wijze waarop richtlijnen van CFV en WSW leidend lijken te zijn voor de koers die wordt uitgezet. De belangrijke functie van het eigen vermogen als “financier” voor toekomstige investeringen verdwijnt daarbij al snel naar de achtergrond. Zeker onder de huidige omstandigheden waarbij het vermogen van corporaties steeds verder onder druk komt te staan wordt het belangrijker om nadrukkelijk oog te hebben voor die functie.
Door het eigen vermogen toe te wijzen aan een aantal “bestemmingsfondsen” en vervolgens de ontwikkeling van omvang en rendement van die fondsen kritisch te monitoren kan de aandacht worden verlegd van de korte naar de lange termijn. De noodzakelijke omvang van de verschillende fondsen kan worden vastgesteld door een inschatting te maken van het (structurele) beroep dat in de toekomst op zo’n fonds zal worden gedaan en verwachtingen ten aanzien van het rendement waarmee de fondsen worden gevoed.Door de bestemmingsfondsen een centrale rol te geven in het financiële beleid van een corporatie kan niet alleen een maatschappelijk faillissement worden voorkomen maar wordt bovendien de transparantie rond de inzet van de schaarse middelen waarover de corporatie kan beschikken vergroot. Helaas zijn hulpmiddelen die worden gebruikt om de financiële positie van corporaties te monitoren veelal (nog) niet toegerust op het ondersteunen van een dergelijke benadering. Het financieel dashboard kan u daarbij ondersteunen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten