Jachtseizoen

Het is alweer oktober, de maand waarin traditioneel het jachtseizoen wordt geopend. Ook in corporatieland gaat het jachtseizoen onverminderd door. Het betreft in dit geval de jacht op financieringsruimte. Bezuinigingen op de kosten van werkapparaat en onderhoud, het verhogen van (streef)huren en het verkopen van woningen vormen de munitie waarmee de prooi moet worden binnengehaald. Die prooi bestaat uit (extra) financieringsruimte om de belangrijke taken die corporaties voor zichzelf zien weggelegd te kunnen blijven vervullen.

Helaas zie ik in de praktijk dat er veel met hagel wordt geschoten met een suboptimaal resultaat als gevolg. De kosten van het werkapparaat worden inderdaad teruggedrongen maar dat gaat al snel ten koste van de mogelijkheid om adequaat te kunnen blijven functioneren in een veranderende omgeving. Huurprijzen worden generiek opgetrokken naar niveau’s tussen 80% en 100% van de maximaal redelijke huur. De consequenties die dat heeft voor de betaalbaarheid voor de doelgroepen van beleid blijft daarbij echter vaak onderbelicht terwijl gezien de nieuwe richtlijnen naar aanleiding van het “Brussel-dossier” en de verwachtte afbouw van de huurtoeslag mag worden verwacht dat de behoefte aan echt goedkope woningen toe zal nemen. Tenslotte lijkt ook bij verkoop de financiële onderbouwing vaak de boventoon te voeren waardoor in mijn ogen niet altijd de juiste woningen voor verkoop worden aangeboden.

Het is een groot goed dat corporaties zich tot het uiterste inspannen om hun ambities zoveel mogelijk overeind te houden. Het is alleen jammer dat de oplossingen die worden gekozen vaak onvoldoende in balans zijn. Financiële argumenten krijgen de overhand en zetten de volkshuisvestelijke ambities onnodig onder druk. Het is belangrijk dat de balans snel wordt hervonden om te voorkomen dat ook in corporatieland de jachtmaand overgaat in de slachtmaand, met de spreekwoordelijke kip met de gouden eieren als hoofdgerecht !!